Την περασμένη Τετάρτη η κατάσταση στη Νέα Αγχίαλο στον Βόλο, ήταν δραματική. Εκρήξεις ακούγονταν, άνθρωποι εγκατέλειπαν όπως όπως τα σπίτια τους, ήταν στο όριο μιας τεράστιας καταστροφής. Την ίδια στιγμή, ο Γιώργος Πατούλης, απερχόμενος περιφερειάρχης Αττικής και, ως τότε, υποψήφιος για νέα 5ετία, χόρευε ζεϊμπέκικο σε εκδήλωση στο Ζάππειο.
Ήταν αρκετό αυτό για να τον «τελειώσει» στα μάτια του Μητσοτάκη και να αλλάξει ρότα. Σε μια χώρα όπου δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη «τιμωρία» και κατακραυγή για πολύ χειρότερα, μήπως η υπόθεση Πατούλη ήταν μια υπόθεση εξιλαστηρίου θύματος;
Δεν καταπιάνομαι τόσο με το πώς το αντιμετώπισε ο Μητσοτάκης. Από την αρχή της νέας θητείας άλλωστε, ο πρωθυπουργός έχει κάνει σαφές προς πάσα κατεύθυνση ότι η παραμικρή ολιγωρία θα τιμωρείται και θα τιμωρείται πολύ αυστηρά. Έτσι, ο Μηταράκης βρέθηκε εκτός υπουργικού συμβουλίου και ο Πατούλης βλέπει τον Χαρδαλιά να παίρνει την θέση του ως επιλογή της ΝΔ για την περιφέρεια Αττικής.
Αν το κρίνει κανείς καθαρά εσωκομματικά της ΝΔ, τότε η αντιμετώπιση και των δύο περιπτώσεων από τον Μητσοτάκη, ήταν υποδειγματική. Έστειλε, έχοντας στα χέρια του δύο απτά παραδείγματα κι όχι θεωρία που περνά και χάνεται, μήνυμα σε όλα τα στελέχη του κόμματος να είναι προσεκτικά σε κάθε τους τοποθέτηση και κάθε τους συμπεριφορά, ιδίως εν μέσω τέτοιων κρίσιμων περιόδων.
Αφήνοντας όμως στην άκρη τα της ΝΔ και κρίνοντας με όσο πιο λογική προσέγγιση γίνεται την υπόθεση αυτή, ένα ζεϊμπέκικο την ίδια στιγμή που στον Βόλο γίνεται αυτός ο χαμός, δεν θεωρώ οτι είναι και έγκλημα που δικαιολογεί την πολιτική και εν γένει κατακραυγή. Αν ο Πατούλης ήταν ένα πιο σημαίνον στέλεχος, ειδικά μέλος κυβέρνησης, θα δικαιολογείτο όλο αυτό που έγινε.
Ο κάθε Πατούλης να κριθεί για πιο ουσιώδη και όχι για μια αστοχία της στιγμής
Αλλά μιλάμε για ένα στέλεχος της ΝΔ, έναν περιφερειάρχη Αττικής στο τέλος της θητείας του, που δεν είναι ότι πήγε για διακοπές στην Πάτμο όπως ο κ. Μηταράκης. Βρέθηκε σε μια εκδήλωση, χόρεψε, τέλος. Δεν είναι κι ό,τι χόρευε ασταμάτητα ή ότι το πανηγύριζε έξαλλα στα social media. Εν πάση περιπτώσει, είναι από τις λάθος κρίσεις που μπορούμε να αντέξουμε ως κοινωνία.
Το πόσο ικανός ή όχι είναι ο Πατούλης για την περιφέρεια, δεν γίνεται να κριθεί από ένα ζεϊμπέκικο, από ένα όντως ανθρώπινο λάθος που δεν είναι ότι άλλαξε κάτι δραματικά ή ότι επέδειξε κάποια ασέβεια. Αλίμονο αν θεωρούμε πως ο Πατούλης είναι τόσο κουτός ώστε να κάνει συνειδητά κάτι τέτοιο και να εκθέσει εαυτόν αδιαφορώντας για τον πόνο των ανθρώπων στον Βόλο. Ό,τι άποψη κι αν έχει κάποιος για την ικανότητα του πολιτικά και ως περιφερειάρχης, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτό το ζεϊμπέκικο είναι ένα πταίσμα, ούτε καν πολιτικό πλημμέλημα.
Δεν θεωρώ ότι έχουν μείνει πολλοί ευχαριστημένοι με το έργο του ως περιφερειάρχης. Θα ήταν μια καλή ευκαιρία να δοθεί το μήνυμα στις κάλπες του φθινοπώρου.
Ίσως ο Μητσοτάκης να έχει βάλει πολύ περισσότερο από αυτό που θα έπρεπε, το σοσιαλμιντιακό κατιναριό και τον λαϊκισμό και, επηρεασμένος από αυτό, επέλεξε να τιμωρήσει τον Πατούλη το ίδιο με την τιμωρία που έλαβε ο Μηταράκης.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν βρίσκω ιδιαιτέρως γόνιμο να εξελίσσεται έτσι μια κατάσταση, όταν δε μιλάμε για μια αμέλεια με σοβαρές επιπτώσεις, αλλά για μια αφέλεια της στιγμής.
Υπάρχουν άλλοι, πολύ πιο ουσιαστικοί λόγοι, για να τιμωρηθεί ένας πολιτικός, πολλώ δε για να φάει ανελέητο κράξιμο από ανθρώπους που την ημέρα που γίνονταν όσα γίνονταν στον Βόλο, έκαναν κάτι αντίστοιχο με το ζεϊμπέκικο.
Είναι γενικώς αυτή η τοξική διαδιασία του ότι πρέπει να δείχνει ο καθένας την συμπαράστασή του με τον τρόπο που αρέσει σε μια γκροτέσκ αστυνομία ηθικής. Ποιο είναι το μέτρο και ποια η υπερβολή; Μπορούμε να πίνουμε ποτό ενώ καίγονται στον Βόλο, αλλά όχι ζεϊμπέκικο; Μπορούμε να ακούμε μουσική; Ναι, εμείς δεν είμαστε πολιτικοί. Κι οι πολιτικοί όμως άνθρωποι είναι, με πολλές στιγμές λάθος κρίσης. Και κρίνονται γι’ αυτές. Ένα ζεϊμπέκικο στο Ζάππειο θα ήταν ο τελευταίος λόγος για να μην είναι υποψήφιος περιφερειάρχης ο Πατούλης. Όχι ο πρώτος.
