Προβληματισμός επικρατεί για τις χαμηλές πτήσεις στην τηλεθέαση των φετινών δραματικών σειρών, αλλά και για την έλλειψη κωμικών σειρών που είναι σίγουρο ότι έχουν συνήθως το δικό τους κομμάτι στο πρόγραμμα κάθε καναλιού.
Οι φετινές τηλεοπτικές δραματικές σειρές ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς στην τηλεθέαση. Ακολουθούσαν μία περίοδο ακμής του δράματος. Ξεκίνησε με τις δραματικές τουρκικές σειρές και απογειώθηκε με τις ελληνικές παραγωγές, τις Άγριες Μέλισσες, τον Σασμό και τη Γη της Ελιάς που χτύπησαν κόκκινο στην τηλεθέαση και απέκτησαν φανατικό κοινό.
Κοινό που παρά τη φθορά των τριών χρόνων (βρίσκονται στην τρίτη σεζόν προβολής ο Σασμός και η Γη της Ελιάς), παρακολουθεί ακόμη αυτές τις σειρές και τους δίνει πρωτιά στην ελληνική μυθοπλασία, αν και τα νούμερα δεν αγγίζουν την τηλεθέαση των προηγούμενων ετών ούτε σε αυτή την περίπτωση.
Γιατί το τηλεοπτικό κοινό γυρίζει την πλάτη στο δράμα και η τηλεθέαση πέφτει;
Την ίδια στιγμή ούτε τα ριάλιτι κατορθώνουν να πιάσουν τα προσδοκώμενα παρά το βεβιασμένο να προκαλέσουν συγκίνηση ή αγωνία στους τηλεθεατές -βέβαια εδώ τα πράγματα είναι πιο ομαλά καθώς η πτώση στα ριάλιτι ξεκίνησε ήδη από προηγούμενες σεζόν και πλέον κινείται με μία σταθερότητα ο δείκτης.
Μήπως οι τηλεθεατές στέλνουν ένα μήνυμα προς τα κανάλια; Μήπως η απουσία -σχεδόν- από το πρόγραμμα κωμικών σειρών δεν κινεί το ενδιαφέρον, αφού μιλάμε για την παντοκρατορία πλέον του δράματος;
Θα μου πείτε, υπήρχαν κάποιες κωμικές σειρές στο πρώτο μισό: Τα Σύρματα στην ΕΡΤ1, που όμως και λόγω του κρατικού καναλιού δεν έτυχαν της ανάλογης προβολής, Οι Φόνοι στο Καμπαναριό στον Alpha που γινόταν από ένα σημείο και μετά ένα μπάχαλο και δεν ξέραμε ποια ακριβώς είναι η μέρα προβολής, το Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα που νομίζω ότι πλέον έχει κουράσει και έχει ξεχειλώσει αρκετά, ώστε να μην τραβάει το ενδιαφέρον και Τα Σύνορα στο Star που αν και είναι μία φιλότιμη προσπάθεια, κινείται σε ένα παλιακό στυλ κωμωδίας που πλέον δεν «πουλάει» γιατί πλέον έχουμε ένα πολύ πιο απαιτητικό κοινό.
Όταν στις πλατφόρμες κυριαρχεί ένα άλλο στυλ προσέγγισης του κωμικού στοιχείου, όπως είδαμε στο Beef, το The good place ή το Dead to Me, οι κωμωδίες του ’90 θεωρούνται πλέον ξεπερασμένες.
Επομένως θέλει μελέτη η κωμωδία και δεν αρκείται πλέον σε λίγες ατάκες και κάποιες γκριμάτσες για να προχωρήσει και ίσως αυτό θέλουν να αποφύγουν τα κανάλια, όμως το τηλεοπτικό κοινό τις αναζητεί.
Επίσης αν κρίνουμε από τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που δημιουργούν αυξανόμενο άγχος στους ανθρώπους, η ανάγκη για γέλιο είναι πλέον επιτακτική.
Είναι ανάγκη να δεις ένα ελαφρύ θέαμα, χωρίς να χρειάζεται να σκεφτείς και πολλά, που σε προσκαλεί να γελάσεις αυθόρμητα και να χαλαρώσεις από την πίεση της καθημερινότητας.
Εννοείται ότι μιλάμε για ένα δύσκολο γρίφο. Είναι γνωστό ότι μπορούμε να ταυτιστούμε με το δράμα που έχει ένα πανανθρώπινο και εύκολα κατανοητό κώδικα, ενώ στην κωμωδία τα πράγματα περιπλέκονται επειδή το χιούμορ δεν είναι τόσο εύκολο να μας αγγίξει όλους, επομένως χρειάζονται προσεγμένα σενάρια, πολύ προσεκτικά επιλεγμένο καστ, σύγχρονη προσέγγιση και άξονες δραματουργικοί, ίσως και κάποιες ισορροπίες με μικρές πινελιές δραματικού στοιχείου.
Και να σημειώσουμε ότι στο παρελθόν η ελληνική τηλεόραση είχε εντάξει κωμωδίες στο πρόγραμμά της που άφησαν εποχή: Απαράδεκτοι, Κωνσταντίνου και Ελένης, Μεν και Δεν, Εγκλήματα, Παρά 5, Σαββατογεννημένες, Είσαι το Ταίρι μου, Επτά Θανάσιμες Πεθερές και πολλές άλλες που όταν προβάλλονται και σήμερα, συγκεντρώνουν πολύ ικανοποιητικές τηλεθεάσεις για αυτό και προβάλλονται. Η καλή κωμωδία άλλωστε είναι πολυχρηστική και πετυχαίνει σε κάθε υποστοιχείο της.
Μπορεί ο λόγος που έβγαλαν την κωμωδία από το πρόγραμμα, πέρα από την πολυπλοκότητα που έχει για να δημιουργηθεί μία αξιόλογη κωμική σειρά, να σχετίζεται και με το γεγονός ότι θεωρούνται ανούσιο θέαμα. Είναι;
Οι κωμωδίες στέλνουν μέσω του χιούμορ κοινωνικά μηνύματα με τον καλύτερο τρόπο, θίγουν καθημερινά προβλήματα, μιλούν για ανθρωπότυπους και παθογένειες της κοινωνίας, λειτουργούν σίγουρα αποφορτιστικά για τους περισσότερους.
Μήπως λοιπόν τώρα που το δράμα δεν «πουλάει», το κοινό ζητάει την κωμωδία για να λυτρωθεί και το ίδιο από το άγχος που το καταβάλλει και ίσως τα κανάλια ως μία μορφή ανανέωσης του προγράμματός τους θα έπρεπε να ξαναβάλουν την κωμωδία στο… θρόνο της και να μας αφήσουν να γελάσουμε ελεύθερα και δυνατά;
