Δεν ξέρεις ποιον να διαλέξεις: Η ανδρική ερμηνεία της χρονιάς που μπορεί να «κλέψει» τη δόξα του Μέρφι και του ΝτιΚάπριο

Να μπούμε σε κλίμα Όσκαρ 2024; Και γιατί όχι, παρακαλώ; Είναι κάπως νωρίς, αλλά δεν είναι διόλου πρόωρο. Έχουμε πλέον το δείγμα για να μπορούμε να κρίνουμε, με την έννοια πως έχουν κυκλοφορήσει όλες οι ταινίες και έχουμε εικόνα. Εν προκειμένω, θα σταθούμε στις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, με άλλα λόγια στην κατηγορία α’ ανδρικού ρόλου.

Ποιοι είναι τα φαβορί για το χρυσό αγαλματίδιο; Ποιοι τα αουτσάιντερ; Ποιοι, γενικώς, ξεχώρισαν αυτή τη χρονιά με την υποκριτική τους δεινότητα – κι αυτό μόνο μικρό πράγμα δεν είναι;

Ακολουθεί μια σύναξη εκλεκτών κυρίων. Ηθοποιών που τιμούν και προάγουν το επάγγελμά τους. Πραγματικά, είναι εντυπωσιακό το πόσο καλά «παιξίματα» είχαμε φέτος. Πάντα τέτοια!

Οι καλύτερες ανδρικές ερμηνείες της χρονιάς – Ταμάμ για Όσκαρ

Κίλιαν Μέρφι / Oppenheimer

Το πρόσωπο του Peaky Blinders, το αγαπημένο παιδί του Κρίστοφερ Νόλαν. Όλα δείχνουν πως έρχεται η στιγμή του, ο θρίαμβος του. Είναι το φαβορί σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές για το Όσκαρ α’ ανδρικού.

Και πώς να μην είναι; Εκπληκτικός ο τρόπος που απέδωσε τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, μπήκε στο πετσί του «πατέρα» της ατομικής βόμβας. Και μπορεί να ενυπάρχει υπερβολή στα λόγια της Έμιλι Μπλαντ πως ο Κίλιαν Μέρφι έτρωγε μόνο 1 αμύγδαλο τη μέρα για να διατηρήσει την αποστεωμένη σιλουέτα που απαιτούσε ο ρόλος, αλλά το νόημα βγαίνει: Τα έδωσε όλα και… ακόμα περισσότερα.

Λεονάρντο ΝτιΚάπριο / Killers of the Flower Moon

Είναι άραγε το «δεν πάει παραπάνω» ερμηνευτικά του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο το Killers of the Flower Moon; Δεν θα απαντήσουμε θετικά για το μόνο λόγο πως μπορεί πάντα να πάει ακόμα καλύτερα, ακόμα πιο πάνω. Τα ανθρώπινα όρια δεν λένε κάτι στο μεγαλύτερο σύγχρονο μύθο του Χόλιγουντ.

Στις στοιχηματικές αποδόσεις και στην παρούσα χρονική φάση πάντως, ο «Λίο» δεν είναι το φαβορί για να προσθέσει το 2^ο χρυσό αγαλματίδιο α’ ανδρικού στο παλμαρέ του, μετά το The Revenant. Όμως ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα μαζί του…

Μπράντλεϊ Κούπερ / Maestro

Ώρες επί ώρες έκατσε να παρακολουθεί πρόβες από ορχήστρες για να δει πώς συμπεριφέρονται οι μαέστροι. Ώρες επί ώρες μελετούσε βίντεο του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν όχι για να μιμηθεί, αλλά για να νιώσει, να καταλάβει τον εμβληματικό μαέστρο. Έχοντας διττό ρόλο, πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη.

Μια εξαντλητική προετοιμασία, σωματικά και ψυχικά, που άξιζε όμως απόλυτα κάθε της δευτερόλεπτο. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ έγινε ένα με το ρόλο του. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η μεταμόρφωσή του – και δεν μιλάμε προφανώς γι’ αυτό το αστείο «μη θέμα» με τη μύτη. Τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ α’ ανδρικού, για τα Silver Linings Playbook, American Sniper και A Star is Born, μήπως ήρθε η ώρα να πάρει αυτό που δικαιούται;

Ράιαν Γκόσλινγκ / Barbie

Πήρε τεράστιο ρίσκο ο Ράιαν Γκόσλινγκ αποφασίζοντας να παίξει τον Κεν στην Barbie. Αυτό μπορούσε να πάει από πολύ καλά ως… βράστα κι άστα. Ευτυχώς για τον άλλοτε πρωταγωνιστή του La La Land επικράτησε το πρώτο σενάριο. Εμφατικά.

Σε μια ταινία που γενικώς ήταν πολύ καλύτερη από αυτό που είχαμε αρχικά κατά νου, ο Γκόσλινγκ ήταν κομβικός ως προς αυτό. Σε μια εξέλιξη που είχε ανάγκη και ο ίδιος επί προσωπικού, αφού κάπου τα τελευταία χρόνια έδειχνε να είχε βαλτώσει. Βγήκε από τη ζώνη ασφαλείας του και δικαιώθηκε.

Χοακίν Φοίνιξ / Ναπολέων

Είναι ο Ναπολέων του Ρίντλεϊ Σκοτ μια κακιά ταινία, μια ατελείωτη κινηματογραφική ξενέρα; Μπορεί όχι τόσο όσο φωνάζουν οι Γάλλοι, αλλά και πάλι, οι απαιτήσεις δεν ικανοποιήθηκαν. Όχι πάντως πως φταίει σε κάτι από αυτό ο Χοακίν Φοίνιξ. Ερμηνευτικά, γιατί το χεράκι του στο σενάριο, όπως έχει πει, το έβαλε.

Αποδίδει με δεινότητα τον φοβερό και τρομερό στρατηγό που άλλοτε διαφέντευε την Ευρώπη. Το πρόβλημα ωστόσο του μέτριου συνόλου του φιλμ δεν το αφήνει να βγει στην επιφάνεια όσο θα έπρεπε. Και ως εκ τούτου, ο άλλοτε κύριος Τζόκερ δεν μπαίνει σοβαρά στη συζήτηση για το Όσκαρ.

Μαρκ Ράφαλο / Poor Things

Για μας τους Έλληνες είναι όλο πάνω στον Γιώργο Λάνθιμο. Για το φετινό Φεστιβάλ της Βενετίας ήταν το «ό,τι καλύτερο» και επιβραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα. Για τον περισσότερο κόσμο είναι η «έξω από αυτόν τον κόσμο» ερμηνεία της Έμμα Στόουν.

Αλλά το Poor Things δεν εξαντλείται εκεί. Ο Μαρκ Ράφαλο είναι κομβικός στο τελικό μεγαλειώδες αποτέλεσμα. Έχει δηλώσει πως απόλαυσε κάθε στιγμή από τα γυρίσματα, πως του έδωσε απίστευτο κίνητρο ότι δοκιμάστηκε σε κάτι που δεν είχε ξανακάνει. Το πόσο καλός ήταν συνιστά ένα δυνατό επιχείρημα για το πόσο σημαντικό είναι να το απολαμβάνεις. Και να μη φοβάσαι να δοκιμάζεις νέα πράγματα.

Κόλμαν Ντομίνγκο / Rustin

Από τους ρόλους που δεδομένα αρέσουν στην Ακαδημία. Ο Κόλμαν Ντομίνγκο υποδύεται τον Μπάγιαρντ Ράστιν, έναν ανοιχτά γκέι ακτιβιστή των Πολιτικών Δικαιωμάτων. Και το κάνει τόσο υπέροχα ώστε να καταφέρει να λάμψει σε μια ταινία που γενικώς είναι, μην κρυβόμαστε, κακή.

Το να εκπέμπεις φως μες στο σκοτάδι, αυτό φίλε μου, είναι πραγματικά σπουδαίο. Ας έχουμε συνεπώς δυνατά στο νου μας τον Κόλμαν Ντομίνγκo όταν προσεγγίζουμε το θέμα «Όσκαρ α’ ανδρικού». Από τα ενδιαφέροντα αουτσάιντερ.

Άντριου Σκοτ / All of Us Strangers

Ακόμα ένας αβανταδόρικος ρόλος για Όσκαρ, ακόμα μια ερμηνεία που έχει συζητηθεί πολύ. Με τον καλό τον τρόπο. Ο Άντριου Σκοτ για καιρό είχε ταυτιστεί με ρόλους κακών (βλέπε Τζίμι Μοριάρτι στο Σέρλοκ), ενώ με το εκπληκτικό Fleabag και ως «σέξι παπάς» άλλαξε επίπεδο από κάθε άποψη.

Εν προκειμένω, καταθέτει μια δουλειά από αυτές που γεννάνε το θαυμασμό, γνήσια και ανόθευτα. Υποδυόμενος έναν υπερβολικά συνεσταλμένο άνθρωπο που φοβάται να εκδηλώσει το παραμικρό, ανθρώπινα και σεξουαλικά, βγάζει μια ερμηνεία στην οποία πραγματικά δεν βρίσκεις ψεγάδι. Παίζοντας μαζί με τον μεθυστικό Πολ Μεσκάλ δείχνουν τι σημαίνει χημεία επί της οθόνης και γιατί θεωρούνται από τους τοπ ηθοποιούς εκεί έξω.

Πολ Τζιαμάτι / The Holdovers («Τα Παιδιά του Χειμώνα»)

Μετά το Πλαγίως, μια από τις καλύτερες ταινίες των 00s, ο «δικός» μας Αλεξάντερ Πέιν και ο Πολ Τζιαμάτι ενώνουν ξανά τους επαγγελματικούς τους δρόμους και μας αναγκάζουν (άλλο που δεν θέλαμε…) να τους ζητήσουμε να το κάνουν κάθε χρόνο!

Όσοι το έχουν δει, στάζουν μέλι. Το The Holdovers είναι από αυτές τις feelgood ταινίες που νιώθεις καλά κάθε στιγμή που τις παρακολουθείς. Νοσταλγική όσο και φρέσκια. Ο Τζιαμάτι τα «σπάει» παίζοντας το ρόλο του δασκάλου που ξεμένει αναγκαστικά τα Χριστούγεννα για να προσέχει τους μαθητές που δεν έχουν πού αλλού να πάνε την περίοδο της διακοπής λόγω εορτών.