Στα 31 μου δε μπορώ να πω ότι έχω ζήσει τόσα πολλά για να καταλήγω σε βάσιμα συμπεράσματα, ούτε ότι έχω βιώσει πολλές διαφορετικές εποχές. Μπορεί να το νιώθω έτσι, αλλά δεν μπορώ να το υποστηρίξω και απόλυτα δημόσια. Μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα πως στην πορεία της συνειδητής μου ζωής, δηλαδή από τα 17-18 μου και μετά, τα τελευταία 2 χρόνια είναι με διαφορά αυτά που έχουν γεννήσει τις πιο μεγάλες αντιθέσεις, αντιφάσεις.
Υπήρχε για χρόνια αυτό το bullying στα υπέρβαρα άτομα και στην προσπάθεια της κοινωνίας να το καταργήσει επιτέλους αυτό, περάσαμε στο άκρο του να δέχονται bullying άτομα που ήταν παχιά και αποφάσισαν να αδυνατίσουν. Είχε για παράδειγμα η Δήμητρα Αλεξανδράκη ένα ξέσπασμα τις προάλλες, απαντώντας σε αρκετούς που την έψεξαν επειδή είναι 47 κιλά. Έτσι έδειχνε η ζυγαριά της, αλλά τελικά είναι 57. Μικρή σημασία έχει. Κλήθηκε η κοπέλα να αντιδράσει επειδή πιθανότατα της έλεγαν να φάει και να παχύνει.
Κι όταν μετά είπε ότι για το σώμα της θεωρεί ιδανικά τα 57 κιλά κι όχι τα 80 ή τα 47, πάλι την κατηγόρησαν πως χαρακτηρίζει ως μη φυσιολογικά τα 80 κιλά, ενώ δεν είχε πει τίποτα τέτοιο.
Κι από το σώμα, περάσαμε και στην εμφάνιση συνολικά. Πάλι, για αρκετό χρονικό διάστημα, καταγγέλουν όλοι αυτοί οι social activists όποια βάζει φίλτρα στις αναρτήσεις της, όποια παρουσιάζει μια ψευδή πραγματικότητα. Στην ίδια κατηγορία επομένως, κατηγορούν και αυτές που κάνουν πλαστικές, εμμέσως αλλά πάνσαφως.
Όταν μιλάς για αποδοχή του σώματος, της ηλικίας, της ίδιας της φύσης, τότε εξυπακούεται πως πας κόντρα σε κάθε τι τεχνητό. Ε, πώς γίνεται αυτές οι ίδιες γυναίκες που θα σχολιάσουν με αρνητισμό μια φωτογραφία της Kim Kardashian και της Jennifer Lopez για το πόσο πειραγμένη είναι – συνέβη αυτό χθες μετά από κοινή τους ανάρτηση από το πάρτυ επετείου 25 ετών γάμου της τραγουδίστριας Anastasia – να σε εγκαλούν όταν μιλάς επικριτικά για τις πλαστικές.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Είναι αναμφίλεκτο πως ο καθένας και η καθεμιά θα κάνουν ό,τι μα ό,τι γουστάρουν στο σώμα τους. Αν θέλουν να κάνουν 32 πλαστικές και 70 μπότοξ, δικαίωμα τους. Δεν είναι εκεί το ζήτημα, στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Το ζήτημα είναι στην αντίφαση που οδηγεί στην υποκρισία. Δηλαδή εξ ορισμού, όταν μιλάς για αποδοχή του σώματος, αντιτίθεσαι στις παρεμβάσεις. Όταν ζητάς από το Instagram να βάζει σήμανση για χρήση φίλτρου σε αναρτήσεις διασήμων, αυτό σημαίνει πως δε θες να βλέπεις μια παραποιημένη πραγματικότητα.
Κι αν κάποιος σχολιάσει στα social σε μια διάσημη που έχει κάνει τις πλαστικές της με ύφος εντελώς μη θετικό, οι ίδιες οι μποντιποσιτιβίστριες, θα τρέξουν να του στήσουν ικρίωμα για να τον κρεμάσουν που κάνει bodyshaming.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουν όλοι αυτοί πως το ζήτημα δεν είναι να υπάρξει εκδίκηση ή να αντικατασταθεί ένα κακώς κείμενο με ένα άλλο που απλά θα είναι η άλλη όψη του νοήματος. Και πως δεν είναι το body positivity της επιβολής προτύπων, αλλά ο στόχος είναι το body neutrality, να μην χρειάζεται να λογοδοτεί κανένα σώμα για το πώς είναι, ούτε να εξυψώνεται ένας σωματότυπος εις βάρος του άλλου.
Αν κάποια θέλει να είναι 50 κιλά, εφόσον δεν εμπίπτουν ιατρικά ζητήματα, θα είναι 50 κιλά και δεν θα ζητάει συγγνώμη που ήταν 75 και έχασε 25 κιλά. Δεν έχει κανείς καμία υποχρέωση να αποτελέσει σωματικό icon για κάποιον άλλο. Γιατί αυτό είναι που συμβαίνει. Η Ashley Graham που αποθεώνεται, δεν πετυχαίνει την αλλαγή της αντίληψης για το juicy σώμα. Δημιουργεί και αρνητισμό, άθελα της μάλλον, για το πιο skinny.
«Επιτέλους ένα νορμάλ σώμα, επιτέλους ένα σωστό πρότυπο», έχουν πει για τη Graham. Άρα, η Kate Moss δεν είχε νορμάλ σώμα; Άρα σωματικό bullying στον σωματότυπο Kate Moss;
Ακούω αυτό που υποστήριξε η Ζαρίφη πως οι παχιές κοπέλες έχουν υποστεί το περισσότερο bullying. Δεν το υφίστανται όμως μόνο αυτές. Χώρια που στη σημερινή εποχή, οι παχιές κοπέλες θα βρουν πολύ ευκολότερα συμμάχους σε σχέση με τις αδύνατες που ακούνε σχόλια του τύπου «φάε κάτι βρε κοπέλα μου, δεν είναι ωραίο να φαίνονται τα κόκαλά σου».
