Πριν ένα χρόνο, η πρώτη σεζόν του The Bear σύστηνε στο κοινό την καλύτερη σειρά της χρονιάς. Ή, έστω, την καλύτερη μαζί με το Severence. Ο Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ για το τηλεοπτικό κοινό στις ΗΠΑ και πολύ γρήγορα αυτή η φρενίτιδα με τη φασούλα του περνούσε και στα καθ΄ημάς.
Έχοντας πάρει κάμποσα βραβεία σε αυτόν τον ένα χρόνο, το The Bear επέστρεψε με μια δεύτερη σεζόν που είχε ακόμα περισσότερο δράμα, ακόμα μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στον συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων, ιδίως του σεφ Κάρμι, αλλά αυτό, ως τελικό αποτέλεσμα, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε σθεναρά πως έκανε τη σειρά καλύτερη.
Για να είμαστε ειλικρινείς, μας άρεσε που κάθε επεισόδιο είχε και ένα μεγαλύτερο focus σε κάποιο από τα μέλη της ομάδας του εστιατορίου. Βοήθησε αρκετά στο να ψυχολογήσουμε το συναίσθημά τους τη στιγμή που ο ελεγκτής πυρασφάλειας και φυσικού αερίου δίνει το οκ για να ανοίξει το εστιατόριο. Αλλά και για το πώς ένιωσαν όταν έγινε αυτή η μεγάλη μετάβαση του The Bear από ένα diner του Σικάγο, στο πιο κυριλέ εστιατόριο της περιοχής, που θα άλλαζε και το στάτους της πόλης.
Δεν ήταν μια απλή μετάβαση, μια εύκολη διαδρομή. Όχι μόνο για τους χαρακτήρες που κλήθηκαν να ανασύρουν επώδυνες μνήμες από το παρελθόν τους, ιδίως ο Κάρμι. Αλλά και για εμάς ως θεατές. Ειδικά το επεισόδιο όπου ο Κάρμι θυμάται ένα οικογενειακό τραπέζι και την τοξικότητα που είχαν η μητέρα, ο πατέρας του και ο αδερφός του που του κληροδότησε το εστιατόριο, είναι ένα επεισόδιο που προκαλεί δυσφορία. Ηθελημένη προφανώς από το σενάριο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι και εύκολα διαχειρίσιμη για τον θεατή.
Πρόκειται ίσως για το επεισόδιο που χαλάει όλη την γεύση που αφήνει η δεύτερη σεζόν του The Bear που μπορείς να δεις στο Disney+. Μια γεύση όχι πιο έντονη από αυτή της πρώτης, αλλά ίσως ούτε καν η ίδια. Ακόμα και ως ίδια, επιβεβαιώνει πως η σταθερότητα είναι στασιμότητα και η στασιμότητα είναι παρακμή και θάνατος. Ό,τι δεν εξελίσσεται, πεθαίνει.
Κι αυτός ήταν ο μεγαλύτερος σκόπελος που είχε να περάσει το The Bear στη 2η σεζόν του. Ότι είχε ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη, που είτε θα έπρεπε να επιχειρήσει μια αυτο-υποτίμηση ή να μη βγάλει δεύτερη σεζόν. Τελικά, έγινε μια 2η σεζόν με πολλές εσωτερικές συγκρούσεις στους χαρακτήρες, με αρκετό σκοτάδι στον Κάρμι, ώστε κατέληξε να είναι ο λιγότερο ενδιαφέρον χαρακτήρας.
Το downgrade του Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ και το upgrade των υπολοίπων στο The Bear
Μπήκαν στο επίκεντρο του The Bear με πολύ πιο ενδιαφέρον storyline και εξέλιξη ο Ρίτσι, η Νατ και η Σίντνι, ενώ ακόμα και η Κλερ, η νέα προσθήκη της σεζόν, η κοπέλα του Κάρμι, είχε πολύ καλύτερο κείμενο για να πατήσει και να αποδώσει τον ρόλο.
Ήταν όντως πολύ ωραίο το επεισόδιο όπου ο Ρίτσι δουλεύει για λίγες μέρες σε άλλο εστιατόριο και καταλαβαίνει πως του αρέσει πολύ να είναι ο μετρ και να εξυπηρετεί τους πελάτες στα τραπέζια, να ξέρει τις ανάγκες τους πριν αυτοί τις μοιραστούν. Πολύ ωραίο και το γευστικό ταξίδι της Σίντνι στα εστιατόρια του Σικάγο για να πάρει ιδέες.
Αρκετά στριφνός χαρακτήρας και ελάχιστα βοηθητικός ο ρόλος της μητέρας, με την Τζέιμι Λι Κέρτις να είναι ως και ενοχλητική στον τρόπο που παίζει. Σαφώς, αυτό απαιτούσε το σενάριο, αλλά είναι η μόνη προσθήκη της σεζόν που ξενέρωσε. Κατανοητό ότι έπρεπε να είναι έτσι για να δικαιολογήσει όλα αυτά που βασανίζουν τον Κάρμι και τη Νατ και την εσωτερική άρνηση του πρώτου να απολαύσει το όμορφο ή να κάνει προβολή της μάνας του στον σεφ που είχε από πάνω του στο Noma, αλλά η αίσθηση είναι μιας δυσφορίας.
Ήταν όμως μια από τις σημαντικότερες προσθήκες σε επίπεδο σημασίας του ρόλου. Ο Μπομπ Όντενκερκ και ο Τζον Μπέρνθαλ κινήθηκαν σε μια ελαφρά ουδετερότητα και τελικά οι χαρακτήρες που έδωσαν πράγματα στο The Bear ήταν αυτός του Όλιβερ Πλατ και οι μικρότεροι ρόλοι του Γουίλ Πόλτερ και της Σάρα Πόλσον.
Τουλάχιστον, τα δύο τελευταία επεισόδια από τα 10 της σεζόν, αυτά δηλαδή στα οποία βλέπουμε το εστιατόριο και το πώς λειτουργούν, είναι σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο και αφήνουν με συγκεκριμένες σκηνές τους μια υπόσχεση πως η 3η σεζόν θα πετύχει αυτό που δεν πέτυχε η δεύτερη του The Bear.
Σε κάθε περίπτωση, δες την 2η σεζόν στο Disney+ και πες μας κι εσύ την άποψή σου.
